پیش از دوران همه‌گیری، نظام تعلیم و تربیت با مشکلات فراوانی مواجه بوده است و همین مشکلات موجب شده بود تا علاوه بر دانش‌آموزان، معلمان هم چندان رغبتی به حضور در مدارس نداشته باشند. با آغاز دوران همه‌گیری کرونا و فاصله گرفتن دانش‌آموزان و معلمان از فضای مدرسه، شرایط طوری رقم خورد که این بی‌رغبتی به مدرسه بیش از پیش قوت گیرد.
در این شرایط همه‌گیری و دوری از مدرسه، معلمان، دانش‌آموزان و بدنه اجرایی نظام تعلیم و تربیت تلاش وافری در جهت حفظ جریان یاددهی – یادگیری بر بستر آموزش مجازی روا داشتند و از لحاظ جسمی و روحی تحت فشار بسیاری قرار گرفتند. با این وجود به اذعان کارشناسان تعلیم و تربیت، جریان یاددهی – یادگیری از کیفیت چندانی برخوردار نبود و جای خالی حضور در مدرسه با تمام مشکلات آن احساس می‌گردید و ضرورت بازگشایی مدارس بیش از پیش لمس می‌شود.
با این وجود دانش‌آموزان و معلمان چندان رغبتی به حضور در مدرسه ندارند و ادامه آموزش مجازی را ترجیح می‌دهند.
سوالاتی که با پاسخ دادن به آن ها می توان فضای بهتری در پساکرونا ایجاد کرد !
آیا فضای مدارس ما نشاط آور است؟ آیا کتابهای درسی ما مؤثر و جالب توجه است؟ آیا میز و نیمکت‌های دانش‌آموزان سالم است؟ آیا معلم ما سرحال و شاداب و با نشاط است؟ آیا ادارات آموزش و پرورش ما کار و مشکل معلمان را به خوبی حل می‌کند؟ آیا مدیر مدرسه به مشکلات همکارانش توجه می‌کند؟ آیا آموزش و پرورش ما با روش‌های نوین و روز دنیا آشنا است؟ چقدر از نقش مؤثر تکنولوژی آموزشی در مدارس استفاده شده است؟ آیا روش‌های تشویق و تنبیه در مدارس همچنان قدیمی است؟ آیا اولیاء و مربیان ارتباط تنگاتنگ و مداوم با یکدیگر دارند؟ آیا مدارس همچنان پول می‌گیرند؟ آیا نظرات دانش آموز برایمان مهم است؟ آیا معلم هنوز مشکل معیشت دارد؟ آیا معلمان شغل دوم و سوم دارند؟ آیا آقای وزیر برای تدوین سند چشم‌انداز و سیاست‌های آموزش و پرورش نظر همکاران خود را در قالب یک نظرسنجی گرفته است؟ آیا معلم ما مطالعه می‌کند و فرصت به روز شدن دارد؟ آیا به جای مسائل پرورشی و آموزشی پول آب و برق مدرسه دغدغه مدیر است؟ آیا مطالب کتابهای درسی به درد زندگی آینده بچه‌ها می‌خورد؟
منبع : farsnews
